มายาของจิต

“ความคิดผิดของตัวเอง”

พัฒนากรรมชั่ว ให้เป็นกรรมดี

“หลงดี” มันจะเบียดเบียนคนอื่น

ไม่มีอะไรทำร้ายเราได้บ่อยเท่า”ความคิด”

ขัดจิตขัดใจ เป็นทุกข์ที่ทนได้ยาก

ใจตัวเองแท้ๆ

โลกนี้คือโรงละคร

ที่สุดของธรรมคือความ“สิ้นยึด”

เพราะความกลัวนี่แหละ ทำให้โง่

สิ่งไหนก็ตามที่เราไม่สามารถควบคุมได้ “ใจย่อมกังวล”

ที่มีปัญหาเพราะ “มันไปดูคนอื่น”

อย่าทำลายตน เพียงเพื่อต้องการมีตัวตน ⚡️⚡️

ให้เกียรติผู้อื่น คือ ให้เกียรติตน 🌼

สร้างเหตุไว้ดี

แม้เป็นธรรมที่บริสุทธิ์ก็ตาม “ก็ต้องทิ้ง”

สัตว์นี้มันทุกข์แค่ความหิวนะ

ท่านจงเป็นผู้ที่ “เห็นความคิด”

มีสติอยู่ในลมคือ “สมถะ”

ผู้ทำลายศีลคือผู้ทำลายใจตน

ความเร็วของ”สติ”

มันเป็นไปตาม“ความเป็นจริง”

ทาน ศีล ภาวนา

ก า ร ย อ ม รั บ

”คิดมากต่างหาก” จึงทำให้เราทุกข์

“ความคิด” เราต่างหากที่วุ่นวาย

ความกตัญญู

ทำให้เราหลงติดอยู่

มันมีตัวก็ ”เห็นแก่ตัว”

คนเราอยู่กับ ”อดีตและอนาคต”

อุปสรรคใหญ่สุดของความเป็น“อิสระ”

“ความคิดของเรา” อย่าเชื่อมัน.. !!

ลมหายใจแห่งการดับทุกข์

แสวงหาความสุข 🔍🍃

ต้องรู้ข้างใน

นักภาวนา

“ดี” ให้มันดีไปถึงแก่น

เมื่อสุดท้าย..ก็ต้องสละออกทั้งหมด

ผู้ที่เข้าถึงธรรม

“จับผิด”ผู้อื่นเมื่อใดก็คือ..กวาดขยะเน่าเข้าบ้านเมื่อนั้น

ยิ่ง“ทำร้าย”คนอื่น คือยิ่ง“ทำลาย”ตนเอง

จิตที่พ้นจากอารมณ์

ถอดถอนตนเอง “ให้พ้นทุกข์”

ความรู้สึกตัว คือความมีสติ

จิตจะไหลลงต่ำ

ความคิดก็เหมือนน้ำ “ยิ่งกวนยิ่งขุ่น”

อย่าหลง อย่าบ้า ว่าตนรู้

คนโง่ ”ยอมทำลายตัวเอง”

โทษของการเข้าไป“ยึด”

เ ห นื อ ตั ณ ห า

จงทำตนเป็นคนโง่ ที่รู้จักจิตตน

ทุกข์เพราะมี

บังคับอะไรไม่ได้เลย

พิสูจน์ตัวเอง

“รู้ สึ ก ตั ว”

เพราะความไม่รู้

กิเลส ที่แท้จริง

หมดรู้

นิ่งเฉยกับความคิด

เห็นความคิด รู้เท่าทันความคิด

คนโง่เท่านั้น ที่คิดว่าตัวเองสมบูรณ์แบบ

เพียรสร้างเหตุ

เวลา..ไม่อาจรักษาทุกสิ่ง

แก้ไขตนเอง

สมบัติของใจ

ใจที่ตั้งมั่น

นั่นแหละ ก ร ร ม

รู้ธรรมะ

อย่าหาโทษใส่ตัวเอง